ÖYKÜLER  ve ÖZGÜR METİNLER

Ezber bozan tüm cümleler üzerime yağmur damlası misali düşüyordu. Sağanak başlamıştı gökten toprağa uzanan ve durmayan. Her bir kıvrımıma düşen kelimeler bir adım daha öteye gitmemi sağlıyordu. Kıymıklar battıkça sarsılan adımlarım yalpalıyordu. Söylesene kendim; ben kimdim?

Derin hayatının en zor zamanlarına sayısız duyguyu sığdırmıştı. Bir ay sonra bir yıl olacaktı babasını kaybedeli. Önce yeniden inşa edilemez bir şekilde yıkılmıştı. Öyle bir baba kız aşkıydı ki onlarınki. En yakın arkadaşımı, sırdaşımı kaybettim diye ağlamıştı günlerce.

Nasıl bir mutluluk resmi yansıyacak bizden henüz habersiz, İstanbul mu? Paris mi.? hangi şehir sokaklarından fırlayacağımızın önsezisinden uzak, Afrika hayvanlarının hoplayıp zıpladığı sirk figürü mü, meşhur kafelerden bir an mı, bar masalarının serin sohbetleri mi, genelev kapılarında bekleşen yarı çıplak sütyen külot çalışanları mı, renklerle oynayacağı sürprizlere açık evrimimizi tamamlama anına yavaş yavaş savruluyoruz.

Bu sefer el ele gelmiştik otogara, gözlerimizi kapayarak rastgele bir ile dokunmuştuk işaret parmağımızın ucuyla. Gözlerimizi araladığımızda görevli genç arkadaşın iri ve şaşkın bakışlarıyla buluşmuştu gözlerimiz. “İyi yolculuklar” dedi utana sıkıla.

Saat beş. Önceleri düşüncemin korkusundan kusmak isterdim. Bugün Salı. Salı sallanır, çarşamba çarşafa dolanır, perşembe perişanlık, cuma mübarek gün. Camdan bakıyorum. Gökyüzü deniz gibi, şubatın soğuğuna inat bu saatte güneş halen ışıltısını çekmemiş içine.

Gülüyorum. Alttan alta bana bakmaya çalışıyor. Yüzüne damlalar düştükçe gözlerini kırpıştırıyor. Soruyu başka bir soruya yol açmadan cevaplandırmanın yollarını arıyorum. Sözcükleri seçerek anlatmaya çalışıyorum.

Yaşamı aramaktan söz ediyordu yazar. Kalemini yeni gezegenlere adamış astrofizikçi, bilimkurgu yazarını bu derece sevebileceğini hiç düşünmemişti kitabı eline almadan önce. Zihninin gökyüzüne, yıldızların bu devasa döngüdeki yerine yabancılığını yadırgıyordu artık.

Evlerin ışıkları birer birer sönüyor. Kaldırımdaki yüzler, perde arkası bakışlara bırakıyor yerini. Sırtım zeminle kucaklaşıyor ve ters dönmüş bir böcek çaresizliğiyle doğrulmaya çalışıyorum. Nafile bir telaş. Samsa geliyor aklıma. Onunla aynı kaderi paylaşmanın verdiği tuhaflık.

Devletten ve kötülüklerden erken uyanırdı. Kalkınca ilk işi duşa girmek oldu. Çırılyaprak halde suyla oynaşırken bedeniyle yeniden tanışmayı severdi. Su görünür kılardı her şeyi. Bedenindeki fark etmediği şeyler dikkatini çekti. Onlarla tanışmak için suya tuttu. Endam aynasında ıslak bedenine iyice baktı. Hep öyle yapardı.

Yasemin ne güzel bir çiçek ismi. “Hayalet çiçek “ anlamındaymış. Senin adını bilmeden daha önce yazdığım, bir militanın canlı bombayla Onat Kutlar’ı katlettiği hikayede, onlar evlilik yıldönümünü kutlarken, senden de aynı kaderi paylaşan arkadaşından doğum günü hediyesini almaya gelen ve yılın son günü nedeniyle birbirine iyi yıllar dileklerini paylaşacağı arkadaşını bekleyen arkeoloji uzmanı olarak bahsettim.

Anne, ben kanser olmuşum. Bugün kreşe gelen doktorlar söyledi. Bu arada, ben karar verdim anne: Büyüyünce doktor olacağım.”Beş yaşındaki İrem, içinde sadece tablet ve kişisel bakım eşyaları olan, küçük el çantasını kapının önüne bıraktı. Beline kadar gelen, kara saçlarını sallayarak koşa koşa banyoya gitti.

Kafasında bu tür sorularla köpüklenmiş bulutlara baktı da baktı. Her yaz dedesinin yaylasına gittiklerinde kafasına koymuştu bir kere, yapmalıydı. Ne mi yapmaya karar verdi? Yayla çok yüksek olduğu için birçok tepe bulutların üstünde kalıyor. En yükseğinin zirvesine çıkıp en yakınındaki bulutun üstüne atlayacaktı. Şiir Sena’nın oldum olası meraklı olduğunu bilmeyen yoktu ki. Bir de kafasına ne koyarsa yapacağını…İnatçıydı işte oldum olası…