ÖYKÜLER  ve ÖZGÜR METİNLER

Ben adını 'Fuar Kütüphanesi' koydum. Çöp ev beklerken böylesine emek harcanmış, konumlarıyla evden giden bireylerin yerlerini almış malzemelerin her gün düzenli olarak tozunu aldığını söylüyor. İçim burkuluyor ve yaşam boyu unutamayacağım dersimi alıp uzaklaşıyorum evden.

Kararlı bakışlı, uzun boylu esmer çocuklar pullamaya çıkmışlardı. Sokak başında uzun ince gölgesini görüp korkmuşlardı, korkuları geçince saklandıkları yerden çıkıp yaklaştılar. Bu kente geldiğinden beri ilk defa gaspçılarla burun buruna geldiğini düşündü korktu. İlk yaklaşana canımdan başka alacağınız bir şeyim yok dedi.

Bakışlarındaki gizemi çözmeye çalışıyorum. Kanayan bir yaradan akan kana benziyor bakışları. Bana yönelen bakışların ardındaki boşluğu, korkuyu, yalnızlığı, bekleyişi çözmeye çalışıyorum. Bakışları üzerimde hissettikçe, fotoğrafı anımsadım. Tozlanan, solan, unutulmaya başlayan fotoğrafı.

İnsanlar sırf zevk uğruna ona ve onun gibilere acı vermekten hiç çekinmiyorlardı. İnsanlardan bu yüzden uzak durmaya çalışıyordu. Ağır adımlarla sokağın başındaki çöplüğe doğru yürüdü. Patileriyle çöpleri karıştırmaya başlamıştı yine. Çöplerde yiyecek daima bir şeyler olurdu. Çünkü insanlar yiyebileceklerinden daima fazla bir şeyler alırdı ve yiyemediklerini daima çöpe atarlardı.

Derin bir sızı, geçmeyen bir ağrı, o yok oluş, o sarsıntı, o uçurum, o vazgeçiş, o zayıflık, o tedirginlik, o endişe, o merak, o heyecan, o coşku, o kaçış, o dönüş, o zehir, o delilik, o tuzak, o cellat, o zalim haz, o sarhoşluk ve o tılsımın önünde, diz çöküyordum.

Yine evham yapıyor bu iki kocakarı, diye söylendi çadırın önünde volta atarken. Sigarasından bir nefes daha çekti. Oğlan iyiyim dedi ya, birkaç ay içinde izne de gelir muhakkak. Üç metre kar anacığım kimi zaman, küreklerle yol açtık kendimize ilerlerken, hele tipide siperde beklemek en zoru, acı soğuk derdin ya memleketin kışı için anacağım. Bu öyle böyle soğuk değil. Çivi gibi. İçlik bile para etmiyor çoğu kez. Ateş yaktık geçen, bizi kuşatan kar dağı eridi sanki ateş büyüdükçe. İçimiz ısındı azıcık.

Murat gözlerini patlatarak, yanlış duyduğunu düşünerek şaşkınlıkla “Sen rüyada mısın ya da biz yanlış mı duyuyoruz. Biz kim banka kurmak kim. Bize iyi hâl kağıdı bile vermezler. Kafa kağıdımızda kim bilir neler yazıyordur?“ “Siz orasını hiç ama hiç merak etmeyin, ben her şeyi ayarlarım. Minareyi çalan kılıfını hazırlarmış diye boş yere laf etmemiş atalarımız.

“Sen yeter ki yola düş!” diye tekrar ettim kendi kendime. Melodik bir içselleştirme yaratmalıydım ruhumda. Sesli düşünceler bir kambur misali sırtımda. Komodinimin üzerindeki aynada siluetimin nasıl da puslu ve bulanık gözüktüğünü tam da o anda fark ettim.

Teknoloji çok örseledi büyük insanlığı; çürüttü, kemirdi, eritti ve savurdu. Büyük insanlığın bilinçli üyeleri bu durumdan çok şikayetçi lakin güçleri yetmiyor.

Gökyüzüne uzattı bakışlarını. Bir dilek dilemek istiyordu göğün ortasına yerleşen ama asla ve asla görünmeyen ak sakallı dededen. Çocukluğundan bu yana kulaklarına dolan anlatı bu ise, neden isteğini yapmasındı. Kimi zaman bir yıldızın peşine takılıp kayması da istenirdi. Masallar gibi. Tarla gibiydi zihni. Bir ordan bir burdan, bir sağdan bir soldan.

Cumbalardan,kapı aralarından bakan insanlar, kente gelen insanları o denli kanıksamışlar ki hemencecik dost oluveriyorlar. Başlıyorlar dilleri döndüğünce bilgi vermeye. Tüm evlere dokunmak, okşamak geçiyor içimden. Onlar tarihin, geçmişin dilsiz tanıkları. Neler gördüler, neler yaşadılar... Halkın tek şikâyeti, dış görünüm dışında onarıma izin verilmiyormuş.

Hanım gelinin ağlamasını içerlemişti. Biraz uzaklaşınca geri döndü Hanım gelinin yanına. ”Artık ağlama.“ derken gözyaşlarını da tutamadı. Teselli etmek için gördüğü bir rüyayı anlattı. Rüyamda; “Karakuz’dan köye gelirken tipiye yakalandım. Tipi de göz gözü görmüyordu. Tam umudumu kesmişken bir genç çıktı karşıma. ”Kimlerdensin”dedim.”Hanım'ın oğluyum. “dedi. O kadar sevinmiştim ki çığlıkla uyandım.” dedi ve ayrıldı.