ÖYKÜLER  ve ÖZGÜR METİNLER

Yer altı kaynakları tükenene dek eski bir maden kolonisi olan, daha sonra ise sürgün gezegeni olarak kullanılan Mylov’da, Azim’in ilk günüydü. Cezaevi uzay gemisinin fırlattığı tek kişilik kapsülü, gezegene iniş yapalı daha bir saat olmamıştı. Üzerinde başka bir insan olmayan gezegende, dolandırıcılık suçundan dolayı mahkum olduğu üç yıllık sürgün cezasını çekmek zorundaydı.

Sessizlik, konuşup susuyor, en önemlisi de öğretiyordu. İnsan denen varlığın vahşetten, vahşetin ise güçten doğduğunu ve gücün zevk verdiğini, öğretiyordu. Öğrettiği çok yüce birşey daha vardı ki o da hayatın vicdanıydı. Bir köpeğin katıksız mehametini, kusursuzca armağan ediyordu.

Anlam veremediği bir esinti girmişti tam göğsünün ortasına. Gömleğinin düğmelerine ilişen parmakları ilk beraatini vermeye kararlıydı. O susmayan sesi içinden söküp atacaktı. Gömleğinin düğmelerini araladı, iki kolunu da bir sağa bir de sola uzattı. Taze bir genç kız vardıya içerde, dipte, en kuytu köşede... El verdi, verir vermez de firar etti. Ben gülümsedim ona. O gülümsedi gökyüzünde uçuşan kuşlara...

Hazır yakalamışken ilhamı paçasından devam mı diyorsun; 'Sıradanlığa heyecan katarsan eğer,' 'Düşünmektense eyleme geçilmeli,' 'Kaf Dağı'nın arkasını görmek istersen?' 'Yola erken çıkana takıl' 'Belki saçma, belki tam yerinde' 'Taş gediğini bulduysa bizce ne ala' Bu son dizelerde sana gelsin, sessiz kendini biri zanneden kibirli.

Bağlamın dışında kalan sözcükleri kağıdın bir köşesine iliştirdi. Ölen, öldüren, avcı ve katilin tragedyasını dehşete tanık kalabalıkların balık hafızalı olduğunu biliyordu. Bağlamı o da unutacaktı bir köşeye iliştirmese. “Bir zamanların acı çekmiş halkı kendini yok edenlere benziyor.” Cümlenin altını yeniden çizdi, vurgulama niyetiyle dünya cinayet tarihini gözden geçirdi zihninde.

Gecenin hediye faslı bitiyor, torbaları açıyor, irili ufaklı oyuncaklarımı odama götürüyor, komşularımızı mutlu mesut uğurladıktan sonra, ailemin her zaman sona bıraktıkları ve özel olduğuna inandıkları hediyelerini babam elinde getirdi ve sordu: "Söyle bakalım, sence baban ne hediye almıştır sana?"

Dil, geçmişi anlamadan anlatmaktan yoruldu. Bilinen ama unutulan bir şey var; büyük yanlışı yaptıran küçük yanlışlar, büyük defteri yazdıran küçük defterdir. Bazen bildiği cevapları terk etmeli insan... Gitmeli...

Zaman geçtikçe soğuktan titremelerine engel olamıyorlardı. Kemal’in öksürükleri daha da artıyor, Yusuf ise titreyen bedenine engel olamıyordu. Başka semtin sokaklarında dolanan baba ve oğlu, daha yarısı bile dolmamış el arabasını bir yandan çekerlerken, bir yandan da Yusuf alt ve üst sokaklara girip çıkıyordu.

Uzun zamandır hava kötüydü, gökyüzü bulutlarla kaplı, kara bulutlarla. Kirpi alışmıştı artık sadece bulutları aşabilen cılız güneş ışığına. Günlük yürüyüşünü yapmaya çıktı. Biraz gitmişti ki bir gök gürültüsü ardından sağanak yağmura yakalandı, dönmeye karar verdiğinde çok geçti artık. Kapıldı sel sularına, akıntıya bıraktı kendini… Gözlerini açtığında bulunduğu yer o kadar karanlıktı ki gözlerini açmamış olabileceğini düşündü.

Hissediyorum acı dolu bir yüzyıla 2024'e girişi duyuyorum. Barış dolu, başarı dolu, hastalıksız, sağlıklı yıllar diliyoruz birbirimize, kan kırmızı şarap sıvısından, kadehlerden yansıyan ışımaları altında. Ağızlar hiç ağlamaya açılmayacakmış gibi gergin gülüyor. Mutluluk bizi içine soğuruyor.

Genellikle sahip olamadıklarımız bizim için hayâldir. Benim de hayâllerim ilkokul çağında başlamıştı. En önemlilerinden biri, adımın büyük harflerle yazıldığı gümüş künyeydi. ‘’Künye’’ adını öğrenmemi ve ilk tanışmamı sağlayan öğretmenimdi. Takı olarak kullanılan künyenin hayatıma girişini ve benimle bütünleşmesini hikaye anlatır gibi yazmak istedim. Zamanı gelince de yazımı, anneme, babama ve belki de utanarak Linda’ ya da okuyacağım.

Cinnet bu, tüm dünya zıvanadan çıkmış, diye söylendi odada öfkeyle. Resmen cinnet... Ev dandini yine. Koltuğa özenle oturttuğu annesinin iniltileri geldi kulağına. Toz içinde ev. Bir temizlikçi kadın da bulmak zor bu saatte. Akşam akşam sırtına yükleyip taşımıştı kadını üç katı zar zor çıkarken.. Her gün daha da ufalıyor, küçülüyor sanki zavallıcık. Yatalak bir çocuk gibi… Her geçen gün bir başka anısını yitiriyor, kayboluyor boşluğunda. Tanımaz gözlerle baktı yemeğini yedirdiğinde geçen akşam.