Ben rüya görmem bilirsin. Ama dün gece, hani sana anlattığım o kâbus gibi gecede gördüğüm tır şoförlerinden birini gördüm, kısacık bir an, eminim. Yüreğim sıkışarak sıçradım. Asla korku değildi beni uyandıran yine o yılların acısı, çaresizliği düştü içime, yakıp kavurarak. Unuttum deme, ihtiyar bunak..Yine anlatıp yine ağlamak istemiyorum.
Torunları, onun kucağında oturmak için yarıştılar. Ellerini, kocaman açıp hepsine sıkı sıkı sarıldı. Yeni yapılacak olan evleri için ise sürekli fikir üretiyorlardı: “Babaanne, bahçesinde salıncak ve kaykay koyalım.” “Anneanne, anneanne! Bir de köyde bıraktığımız çadır var ya, onu da evin önüne koyar evcilik oynarız olur mu? Aaa! yaşasın çok eğleniriz böylece” dediler hep bir ağızdan.
Boğazıma sarılıp kalbime kadar ulaşan o tutkulu nefesin içinde çırpınmaya başlıyorum; ruhum çığlıklarla ve kahkahalarla biçim değiştiriyor, nefesinin yakıcı sıcaklığını duyuyorum. Döndükçe bedeni yeni bir forma giriyor, belki de başlangıca en saf olduğu noktaya varıyor; kalbimin vuruşları hızlandıkça hızlanıyor, vuruşların ritmi bozulunca gölgemle içinden geçiyorum; ruhum, duru bir suya karışıyor, kendine yeni bir yatak bulan küçük bir nehir kadar bahtiyarım.
Masallarla büyümedim ben. Bana masal anlatacak olan üç kişi vardı benim hayatımda. Annem, babam ve babaannem.
Duygulandı Yusuf, göz pınarlarından damlalar birbiri ardından dökülmeye başladı. Sonra kimseye belli etmeden eliyle gözlerini silip, kararlı ve inançlı bir şekilde “Arkadaşlar, gün ışıdığında yine başlayacağız kazıya ve o ışık huzmesini görene kadar devam edeceğiz. Kimse nöbetini unutmasın.” derken sesi titredi. Bütün vücudu acıyor ve yüreği paramparçaydı.