İri ve sarkık memelerinin altına, bol ve uzun basma elbisesinin bir kısmını sokuşturmuş bakınıyordu. Durdu, tombul pörsümüş kollarını sırayla kaldırıp elbisenin kollarını dirseklerine kadar kıvırıp iri parmakları ile belini hedeflemeye çalıştı. Kalçalarının üzerinde bir yerde karar kıldı. Beli yoktu. “Oh be rahatladım.”
Gelişleri ve gidişleri hissederdim oysa ki! Orta yere düşmeden havada kapıverirdim bahanenin içine sığışan cümleleri. “Yalnızlıkla beslen.” derdi rahmetli babam vakitlerin birinde. Deneyimleyerek aldım kabul ettim. Lakin yine ve yine perdenin sıyrılan o küçük boşluğundan dışarıyı gözlemekteyim.
Fotoğrafa merak sardığım ilk yıllarda tanışmıştım kendisiyle. Yüz yüze gelmedik belki ama ben onu çok yakınımda hissettim hep. Filmlerinin her karesinde beni yakalayan ya bir görüntü ya da bir ses olurdu onu özel kılan. Agnes Varda’dan bahsediyorum ve onun filmlerindeki benden…
Sabah uyanır uyanmaz yola koyuldular. Saat 8’de sahaya yetiştiler. Erken geldiklerini sanıyorlardı, kuyruğu görene kadar; neyse artık, deyip “Hijyen paketi için hangi sıra acaba ?” diye sorup sıraya geçtiler.
Tasarımın cinsiyet eşitsizliğini engelleme konusunda etkisi olabilir mi? Düşünelim. “Tasarımcı” denince aklımıza geniş yelpazede bir tanım geliyor. Bu tanıma mimarlar, grafik tasarımcılar, şehir planlamacılar, modacılar, algoritma tasarımcıları ve bunlara benzer birçok meslek dahil edilebiliyor.
Günümüz Türkiye’sinde hala kadına yönelik şiddetin yaşanması, bu konu hakkında konuşuyor olmamız ve bu sorun üzerinde hala bir çözüm pratiğini topluma yerleştirememiş olmamız, daha çok yol almamız gerektiğini göstermektedir. Ama asıl sorun şu ki; kadına yönelik şiddet ve cinsiyet eşitsizliği gittikçe artan bir eğilim göstermektedir. Yani bu sorunların artış hızı, belli bir kesimce gerçekleştirilmeye çalışılan çözüm pratiklerinin çok ilerisindedir.