Burada ara vermeliydi yazmaya. Bundan sonrasını için sert bir kahveye ihtiyacı olabilirdi ancak kuzine sobanın üzerinde demlenen Etiyopya, ona göz kırpıyordu. Meyvemsi bir kahve de hiç fena olmazdı. Herkesin zehir gibi acı çaydan içtiği bir memlekette bu kahveler olmasaydı yaşayamazdı herhâlde.
Oyuncular zaman zaman yer değiştiriyordu, bir avuç insandan biri gelip biri gidiyordu. Çok geniş düşlerdik oysa ki yaşantımızı. Tarif edemezdik anlatırken içine sığdırdıklarımızı. Aslında dar bir alanda kısa paslaşmalarla ayakta kalıyorduk, adına çok seslilik diyorduk.
“Evde tek başıma yüksek sesle konuşmaya başladığımda anladım, ben bu işi becereceğim. Yani artık yalnız olsam da beni sözümü kesmeden dinleyen biri var. Her ne kadar cevap vermese de beni dinliyor. Bu ilk sabahımdı, hiç üşenmedim kendime güzel bir çay demledim. Masamı hazırladım, sahanda yumurta yaptım. Kocaman bir su bardağına bir dilim limon attım ve ilaçlarımla onu da masaya koydum. Bir de müzik gerekliydi.(En güzel aşk şarkıları) kanalını açtım.
İçim sıkıntılı bir şekilde, kızıma ve arkadaşlarına sımsıkı sarılıp oradan ayrılmıştım. Ayrılırken 'gözüm arkada kaldı' derler ya. Gözüm arkadaydı, gözlerimden denizler akarken. (...)
Yerinden kımıldayamıyordu. Aklı eşinde kalmıştı, ona birkaç kez seslendi, ama cevap alamadı. Zaten bu sallantıda duyamazdı. Hafif başlayan sallantının gittikçe şiddetlenmesi onu çok korkutmuştu. Evdeki tıkırtılar çoğaldı, gök gürültüsü gibi bir ses eklendi, önce sağa sola sallanan ev, daha sonra aşağı yukarı zıplamaya başladı. Sağdan soldan bir şeyler düşüyor, koltuklar yerinden kayıyor, kapılar çarpıyor, avizeler yere, ardından dolaplar, duvarlar ortalık toz duman, sonra anlamadığı çok büyük bir gürültü eklendi bu gök gürültüsü ve uğultulara...