Necati de onca yıl sonra, yeni umutlar taşıyordu otobüs beklerken. Tekirdağ'a giden şehirlerarası otobüsler Silivri den geçiyordu. O düşüncelerine dalmışken bir otobüs zınk diye ayağının dibinde durdu. Muavinin “ Nerye gidiyon abi?” sözü ile kendine geldi. “Tekirdağ`a“,"Atla abem, ver bakem valizini.” dedi muavin hızlıca. Otobüsün ön koltukları doluydu.
Büyük felaketin ilk dakikalarında, yıkılmamak için direnen binamızdan, iç kısmında yıkılan duvarlar ve devrilen eşyaların arasından ufak tefek yaralarla hepimiz kurtulmuştuk. "Eğer biz bu haldeysek, iyi şeyler olmadı." diye düşündüm. Dışarı çıktığımızda, ne yapacağımızı bilmeden sağa sola bakınıyorduk, yağan şiddetli yağmurdan sırılsıklam olmuştuk.
FeminİSTANBUL sesimizi duyuran, kadın olmayı kutlayan, kucaklayan bir platformdur. Kapitalizmin, küresel sermayenin, doymak bilmez iktidar hırsının doğaya, insanlığa ve aile hayatımıza yarattığı sorunlara, kadınlığın bize verdiği güçle çözüm üretiyoruz. Bu yıl yedincisini düzenlediğimiz FeminİSTANBUL’da yine coşkuyla bir araya geleceğiz. Yaralarımızı birbirimize göstereceğiz. Ruhlarımızı birbirimize açacağız. Umutlarımızı tazeleyeceğiz. Şiirin kardeşliğiyle kucaklaşacağız.
Seher vakti uyandı, uykusu tutmamıştı. Dışarı çıktı ve etrafına göz gezdirdi. Çadır kent son derece sessizdi. Kırık sandalyeyi yavaşça çekip üzerine oturdu. Uykusuzluğun neden olduğu sorunları düşünmeye başladı ve kendini çıkmaz bir durumda hissetti. Son zamanlarda, sürekli bir çözüm arayışındaydı. Sorunlar, dönüp dolaşıp tekrar karşısına çıkıyordu.
Tek başına elbette dünyayı değiştiremeyiz. Ancak her insan bu dünyaya farklı meziyetlerle gelmiştir. Herkes yaptığı işin en iyisini yapmalı, tıpkı kapısının önünü temizlemek gibi…Bu da dünyaya sirayet edecektir. Korku nasıl bulaşıcıysa cesur olmak da bulaşıcıdır. Korkmak, boş vermek yok olmaktır. Ölmektir. Oysa cesaret var olmaktır. Yazdığım kitapta vurguladığım gibi, başardığımızda dünya güzelleşecektir.