İşte bu gün başlayacaktı rüyalarını yazmaya.. Su ısıtıp sallama bir çay yaptı kendine, bir dilim ekmek ısıtıp üzerine bir parça kaşar koydu. Sallama çaydan da,tost haline gelmemiş bu ekmek peynir ikilisinden de nefret ediyordu. Mutfak masasının üzerine bıraktı hepsini. Kâğıt kalemi çıkardı çekmeceden ve oturdu masa başına. Çaydan bir yudum aldı. Soğumaya başlamıştı bile kötü çay.
Anlatılan her hikaye bulunmuş mudur? Bulunur, bulunacaktır. Bulduğumuzda anlatılacaktır. Çünkü bütün hikayeler yaşanmalıdır.
İnsan olanı severim, olamamışını sevmeye zorlanırım. Ama vazgeçmem sevmekten. Çünkü sevmek bana aittir. Bu bir marifettir. Ancak yanıltır. Ve marifeti kendinden bilenleri türetir etrafında. Olsun, ben yorulurum, gücenirim ama vazgeçmem sevmekten. Sinyali verir ve saparım yeni yollara. Şöyle bir bakarım, dinlerim ve dokunurum. Koklarım…
O sırada ilginç bir şey oldu. Birden ortalığı aydınlatan ışığa doğru gözlerini çevirdi, Aman Allah’ım! O da ne? Havada, fırından uçup gelen kocaman alevlerle dolu büyük bir tahta parçası, okulun bahçesine doğru uçarak geliyordu. Koşarak oğluna doğru gitti. Alevler içindeki büyük tahta parçası tam oğluna çarpacakken eliyle hızlı bir şekilde tahtayı vurarak uzaklaştırmaya çalıştı.
Aslında çok da fena bir şey değil evinde, yatağında ölmek. Yaşım da uygun. Hatta cenazede, doğum tarihimi görünce o siyah tenekede ooo, bayağı da yaşlıymış diyecekler, acımaktan bile vazgeçecekler biliyorum. İyi de benim bunlardan zaten haberim olmayacak.
Yaşadığım sürece bana düş kırıklığı ve aşağılanma duygusunu en derinden tattıran bu topraklar için hâlâ mücadele ettiğime, başkalarının yara izlerine kaygılandığıma, benim dışımda herkes şaşırıyor. Acıların nasıl da zalim olduğunu, bekletilip demlendiğinde, bir gardiyana dönüştüğünü, hoyratça hırpaladığını, evrenin sessizliğine boyun eğdiğimde daha iyi anlıyorum. İnsanlardan korkuyorum.