Ben yapamadım. Güneşleri doğdurup batırdım sadece. Onu da yapan ben değildim ya, her neyse… Eve girerdim akşam olurdu. Yoksa akşam olduğunda mı eve dönerdim? Ev… Neydi ev? Neredeydi, kimleydi, kimdi? Ben kimdim? Köksüz, dalsız kalmış biri. Şimdi görüyorum ki kökler de dallar da bedensizmiş aslında. Olmayan benmişim. Aslında eksik kalan değil, eksik olan benmişim hayatımda. Sensiz ben hep eksikmişim…
Anlatılan her hikaye bulunmuş mudur? Bulunur, bulunacaktır. Bulduğumuzda anlatılacaktır. Çünkü bütün hikayeler yaşanmalıdır.
Aslında çok da fena bir şey değil evinde, yatağında ölmek. Yaşım da uygun. Hatta cenazede, doğum tarihimi görünce o siyah tenekede ooo, bayağı da yaşlıymış diyecekler, acımaktan bile vazgeçecekler biliyorum. İyi de benim bunlardan zaten haberim olmayacak.
Öğretmen, Ali ile gizlice konuşarak adaylıktan çekilmesini bu oyunu ortaya çıkartmak için birlikte hareket etmeleri gerektiğini söyledi. Veli’nin teneffüslerde, arkadaşlarını toplayarak kantine gittiğini gören öğretmen gizlice takip ettiğinde tam da düşündüğü gibi, çikolata rüşvetini Veli’nin verdiğini tespit etti. Sınıfta bir konuşma yapmaya karar verdi. Ders zili çaldığında herkes sınıftaydı.
Ben rüya görmem bilirsin. Ama dün gece, hani sana anlattığım o kâbus gibi gecede gördüğüm tır şoförlerinden birini gördüm, kısacık bir an, eminim. Yüreğim sıkışarak sıçradım. Asla korku değildi beni uyandıran yine o yılların acısı, çaresizliği düştü içime, yakıp kavurarak. Unuttum deme, ihtiyar bunak..Yine anlatıp yine ağlamak istemiyorum.
Boğazıma sarılıp kalbime kadar ulaşan o tutkulu nefesin içinde çırpınmaya başlıyorum; ruhum çığlıklarla ve kahkahalarla biçim değiştiriyor, nefesinin yakıcı sıcaklığını duyuyorum. Döndükçe bedeni yeni bir forma giriyor, belki de başlangıca en saf olduğu noktaya varıyor; kalbimin vuruşları hızlandıkça hızlanıyor, vuruşların ritmi bozulunca gölgemle içinden geçiyorum; ruhum, duru bir suya karışıyor, kendine yeni bir yatak bulan küçük bir nehir kadar bahtiyarım.