ÖYKÜLER  ve ÖZGÜR METİNLER #@türkedebiyatı

Sümerbank çalışanları için yılın o zamanları çok önemli zamanlardı. Çünkü Sümerbank çalışanlarına yazlık ve kışlık olmak üzere yılda iki defa giysi yardım çeki verirdi. İşte yazlık yardım çekini kullanma haftasıydı. Babam da Sümerbank çalışanlarından biri olduğu için bizim için de önemli günlerdendi. Bana özel bir şey alınmayacaksa alışverişe gitmek tam bir işkenceydi. Yılın bu iki haftasını ömrümün ziyan olmuş kara haftaları olarak ilan etmiştim. Ben bir anlatayım da öyle olup olmadığına varın siz karar verin.

Yol boyu direksiyon başındaydı Ali. Bir yerde yemeliyiz artık diye düşündü. Dinlenmiş de olur bu sayede. Sahil boyunca tavernalar dizili. Annemin anılarına sık sık uğrar biliyor musun Aleksandrapoli’nin kıyıları. Ev zeytinlikler tarafındaydı. Şu kilisenin arkalarında olmalı. Sınıra kadar günlerce yürümüştük. Çocuk halimle yarım yamalak hatırlıyorum ben de. Yüzündeki hüzne anlam yükledi bunları düşünürken, biz muhacirler biraz derinlere dalarız kimi zaman geçmişi deştikçe diye seslendi o an. “Tatilciler yine akın etmiş buraya anlaşılan. Kalabalığa baksana caddedeki."

Karnını balkonun demirlerine dayayıp başını aşağı sarkıttı. Kapıdan çıkar çıkmaz güya çaktırmadan izleyecek Ömer Efendi'yi. Adamın hangi yöne gideceğini, sol eline göre daha ufak kalmış sağ elini bir çırpı şalvar pantolonun cebine atıp telefonunu çıkaracağını, uzun uzun cümlelerle konuşarak yolun sonuna varacağını, yolun sonunda sağa kıvrılarak bütün cismiyle kaybolacağını…Yutkunmadan tuttuğu tükürüğü ağzının içinde çevirip durdu. Git bakim git, yine hangi karının koynuna gideceksin.

Parmaklarım uyuştu, daha ne kadar tutmam gerekecek? Ne kadar da ağırmış bu mazgal ızgara. Tutmalıyım, bırakma sakın. Bir kayarsa elimden hiç yaşamadan diri diri mezara girerim. Mezara girsem yine de bir kurtuluş… neler söylüyorum, tövbe tövbe. Tabii ki tutarım. Haydi sen de acele et. Ne vardı bu denli kuvvetli üfleyecek. Bende hata. Seni okula getirende kabahat. Öğretmenimiz haklı mı ne? Kızıyordu kardeşlerin okula gelmesine. Haklı mı? Şimdi zil çalacak. Derse geç kalacağım. Beyaz teninde kalem çekilmiş kaşlarını çatarak konuşur öğretmen.

Ayperi, arabayı sokağın girişine park ettikten sonra moloz yığınlarına söylene söylene yürümeye başladı “Ne yol bıraktılar ne de kaldırım düşüp kalmasam iyidir” ayağıyla yoluna çıkan bir tahta parçasını itekleyip birkaç adım daha attı, bir demir parçasına takılıp tökezledi .“ Neyse bu sefer de ucuz atlattık ! ” Kafası önde kendini kollaya kollaya yürümeye devam etti. Sokaktaki bütün apartmanlar yıkılmıştı, üstelik de plansız programsız. Tozlu,tekinsiz bir karanlık çökmüştü ortalığa. Sesli sesli söylenmeye başladı yeniden “ Ahhh! Saime ahhh! Ne yapsam ne etsem gönderemedim seni bir türlü. Güya bir kahve içip gidecektin, yarın yıkıma başlamasalardı kolaydı, öğleyin gider alırdım ama yıkıma sabah yedide başlanacakmış yaktın beni.”

Çünkü İsa Miranda’yı öldürdü. Hem de bir çırpıda. Önemsiz bir kaldırımda. Bıçakla. Sıradan ve sevimsiz bir sokağın ortasında. Sonra hepsi gittiler. Periya, Ekrem. İsa biraz daha kaldı. Sonra o da gitti. Miranda zaten öldü. Çoktandır hem de. Zaten o başka bir hikayede. Ben ise buralardayım. Hep olduğu gibi.

Tüm yaşanmışlıklarını geride bırakıp üç beş parça eşyasıyla yaşadığı izbe yerden bambaşka bir şehre gelmişti Saye. İsminin anlamı gibi amacı sadece ruhunun derinlerindeki gölgeden kurtulmaktı. Yeni insanlar, yeni bir şehir kozmopolit, karmaşık yapısıyla İstanbul onu ürkütse de korkularıyla yüzleşecekti. Cebindeki üç kuruşla kiraladığı yaşamını sürdürebilecek vaziyette gecekondudan hallice olan odaya yerleşti