GÖLGELER/Yücel KARTAL


Fotoğrafa baktı. “İkimizin de gölgesi aynı renk…” diye düşündü. Edimler, gölgeler, yansımalar… Sözcükler, evet sözcükler… Sözcükler; düşüncelerin gölgesi, yansıması değil mi?

“Evde kara kedi istemem!”

“Nedenmiş o?”

 “Uğursuzluktur da ondan!”

 Takvimler eskise de cümleler eskimedi. Pascal’ı kucağına alırken kim uğursuz acaba, diye geçirdi içinden. Peçeteyle acıtmadan gözlerini sildi kara kedinin. Veteriner, daha üç aylıkken söylemişti.

 “Doğuştan geliyor, yaşamı boyunca akacak gözleri."

Bir öpücük kondurdu başına ensesinden okşarken. 

Fotoğrafa tekrar baktıktan sonra kulağına fısıldadı:

"Takma kafana sen; hayvanın alacası dışında, insanın alacası içinde. Gölgelerimiz, aynı renk…”